Przygoda z kinem w Bieniowie rozpoczęła się w latach 1948-49, kiedy to przyjeżdżało do nas kino z Żar. Raz w miesiącu wyświetlano filmy w pałacowej świetlicy, na pierwszym piętrze. Filmy były wielkim wydarzeniem, na które schodzili się mieszkańcy okolicznych wiosek. Jednym z pierwszych filmów, wyświetlanych u nas, były "Zakazane piosenki", które miało dużą oglądalność, po seansie wszyscy śpiewali zapamiętane zwrotki. Pośród innych filmów wyświetlanych w tym czasie, znajdowały się: "Czarci Żleb", "Skarb" czy "Ostatni etap".

29.06.1956 r. na sesji Gromadzkiej Rady Narodowej w Bieniowie rozpatrywano projekt wydzierżawienia świetlicy gromadzkiej dla Okręgowego Zarządu Kin w Zielonej Górze.
Po  adaptacji świetlicy na potrzeby kina 1 sierpnia 1956 r. powstaje w Bieniowie Kino "Radość".

Pomieszczenie składało się z sali widowiskowej na 100 miejsc oraz balkonu, gdzie mieściła się kabina operatora.
Kino było finansowane przez Okręgowy Zarząd Kin (OZK) i tam odprowadzano zainkasowane pieniądze za bilety. W filmy zaopatrywano się w Centrali Wynajmu Filmów w Warszawie za pośrednictwem wojewódzkiej ekspozytury.
Pierwszymi pracownikami byli Bazylii Hoszman i Kazimierz Buczyński.
W 1958 roku kierownikiem kina zostaje Tadeusz Sziller, który prowadzi placówkę aż do dnia zamknięcia.
Kolejnymi kinooperatorami  byli: Leon Buczyński, Zbigniew Stawski, najdłużej od 1964 r., aż do samego końca, pracował na tym stanowisku Emil Ślęczka.
Na stanie kina były dwa projektory: AP-12 i AP-13. Jeden z nich był na stałe w kabinie, natomiast drugi zabierany był na objazdy do punktów kinowych w Biedrzychowicach, Włostowie, Złotniku i Lubanicach, w późniejszym czasie kino obwoźne dojeżdżało nawet do Nowogrodu B. W początkowym okresie działalności kino wyświetlało filmy czarno-białe z taśmy 16 mm. Środkiem transportu był wóz konny, na który ładowano sprzęt i dojeżdżano do poszczególnych miejscowości. Do legend już przeszły wyczyny konia "Iwana", którym powoził p. Sziller.

Kino „Radość" swoja działalność prowadziło 6 dni w tygodniu. Dniem wolnym był poniedziałek. W Bieniowie wyświetlano filmy w środę i w niedzielę. W niedzielę po południu była bajka dla dzieci a później, najczęściej 2 seanse o 18 i 20.
W pozostałe dni tygodnia wyjeżdżano do punktów kinowych według harmonogramu, sporządzanego przez Tadeusza Szillera. Trudnymi miesiącami dla działalności kina była zima. Sale i punkty kinowe nie były ogrzewane, jazda na wozie, też nie była przyjemna w tym okresie. Na ten okres z przydziału pracownicy otrzymywali kożuchy, ciepłe buty i czapki.
Z roku na rok sytuacja w kinie ulegała zmianie, w 1967 roku placówka otrzymała nowy środek transportu, był to motocykl Junak, z bocznym wózkiem. Bardzo to usprawniło pracę. Na boczny wózek ładowano aparaturę kinową, natomiast na tylnym siedzeniu siedział kierownik i do wyznaczonych miejscowości dojeżdżano i wracano o wiele szybciej.

Na początku lat siedemdziesiątych przeprowadzony został remont kapitalny pomieszczeń kinowych. Została przeprowadzona adaptacja balkonu na nowoczesną kabinę dla operatora i dwa pomieszczenia gospodarcze, wymieniono oświetlenie, zainstalowano lampy boczne, wymieniono drzwi awaryjne według wymogów kinowych. Kino otrzymało nowe składane krzesła, ekran panoramiczny oraz nowy projektor TK-35 z szeroką taśmą 35 mm. Rozpoczął się okres kolorowych filmów panoramicznych.

Działalność kina „Radość" była zależna od OZK, który narzucał odgórny plan. Pracownicy musieli się z tego planu wywiązać i rozliczyć. Repertuar był również uzależniony od przysyłanych filmów. Filmy zapakowane w okrągłych metalowych pudełkach, dowożono i odbierano ze stacji PKP. Kopii było niewiele, więc nieraz bywało, że w kinie "puszczano" drugą część filmu, a pierwszą już wysyłano pociągiem dalej. Repertuar kinowy wywieszany był na oknach kina.
Każdy wyświetlany film poprzedzała Polska Kronika Filmowa, która ukazywała propagandowe wydarzenia z okresu PRL.
W pierwszych latach działalności kina wyświetlano filmy polskie, radzieckie oraz filmy produkcji krajów socjalistycznych. Do najbardziej znanych filmów z tego okresu należą: "Los człowieka", "Lecą żurawie", "Wojna i pokój". Dopiero w latach siedemdziesiątych wyświetlano filmy amerykańskie, francuskie, włoskie i japońskie. Wyświetlano filmy o tematyce wojennej, dramaty społeczne, filmy przygodowe i romanse. Do hitów kina w Bieniowie należały: „Kleopatra", „Spartakus", „Krzyżacy", „W pustyni i w puszczy", "Love story", bardzo chętnie oglądane były amerykańskie westerny, filmy z serii "Winnetou" według powieści Karola Maya, oraz filmy z serii "Godzilla". Filmów było wiele i na pewno każdy zapamiętał tytuł swojego ulubionego filmu.

Kino było wykorzystywane także jako świetlica, tu urządzano większe imprezy kulturalne, a także cotygodniowe zabawy taneczne. Po zabawie trzeba było salę szybko doprowadzić do porządku, aby po południu dzieci mogli obejrzeć swoją bajkę.
Pracownicy kina włączali się do imprez organizowanych przez inne placówki kultury np. z okazji świąt narodowych. Bezpłatnie wyświetlano filmy oświatowe i dokumentalne oraz filmy dla dzieci i młodzieży. Na przykład w 1967 r., z okazji święta państwowego 22 lipca, najpierw wygłoszono referat okolicznościowy, później wyświetlono darmowy film "Salto" a na koniec odbyła się zabawa taneczna.

Kolorowa telewizja, która pojawiła się w wiejskich domach, przyczyniła się do spadku frekwencji w kinie. Większość wolała pozostać w domu, zasiąść przed telewizorem z filiżanką kawy lub herbaty. Losy kina zostały przesądzone. Okręgowy Zarząd Kin nie chciał dopłacać do działalności swoich placówek, nastąpił czas zamykania wiejskich kin.
Kino „Radość" zawiesiło swoją działalność w 1979 roku, a panowie zostali przeniesieni do pracy, w kinie „Pionier" w Żarach.

Ostateczna likwidacja kina „Radość" nastąpiła w dniu 30.03.1981 roku, kiedy to oficjalnie, pomieszczenia zostały przekazane Gminie Żary.

Kino „Radość' przeszło do historii, ale było bardzo ważnym i niezapomnianym elementem naszej kultury. Wyświetlane filmy były przysłowiowym "oknem na świat". Kino oprócz roli oświatowej i kulturalnej miało wartości kształcące i wychowawcze oraz było kolejnym sposobem integracji środowiska.

 mk, TK.